Met pijn in ons hart hebben wij afscheid genomen van Iran; een fantastisch land met geweldige mensen. Op naar het volgende avontuur Pakistan. Onze eerste dag in Pakistan vonden wij best spannend. Wij hadden niet zulke beste verhalen gehoord over Baluchistan, moesten links rijden, kregen geen politie-escorte en de weg liep dwars door de woestijn. Onze eerste nacht hebben wij doorgebracht bij een politiepost, slechts 40 km van de Afghaanse grens. Relaxt bij de politie zul je denken, maar toen tijdens het eten een aantal Taliban- strijders aanschoven was de spanning om te snijden. Suus heeft dan ook de hele nacht geen oog dichtgedaan.

Daarna zijn wij in een rap tempo door Pakistan heen gereden. Vanaf Quetta hebben wij samen met een Zwitsers stel en met een Engelse motorrijder (Andy) het land doorkruist. Voor een deel onder begeleiding van politie. Het vreemde was wel dat de escorte ontbrak tijdens het “gevaarlijke deel”en daar waar het officieel weer veilig was, was er opeens wel een escorte. Een escorte klinkt aantrekkelijker dan het in werkelijkheid is. De politie maakt gebruik van antieke auto’s die gemiddeld niet harder kunnen dan 80 km per uur, lastig als je tempo wil maken. Op een gegeven moment waren wij dat zo zat, dat het een spel werd om de escorte van ons af te schudden, niet dat dat veel nut had, want een aantal kilometers verderop staat de volgende escorte je alweer op te wachten.

Naast vertragende politieauto’s werken de wegen in Pakistan niet echt mee. De wegen zijn overwegend slecht tot heel slecht, weggeslagen door water, wind, zand en over beladen vrachtwagens. Lang leven de Toyota Landcruiser! Desondanks deden we gemiddeld 9 uur over 300 kilometer. Met als topper 13 uur over een stukje van slechts 350 km. Dit was mede te danken aan 2 uur wachten onder de noemer van veiligheidsmaatregelen, tot de premier (familie van Butto) ergens een nieuwe brug en weg had geopend.

Ons streven om voor de verkiezingen (6 september jl)Pakistan uit te zijn is gelukt. Van de verkiezingsstrijd hebben wij echter nauwelijks iets gemerkt.

Voor ons was Pakistan een vreemde ervaring. Door alle informatie vooraf die niet geheel positief is, veiligheid, politieke omstandigheden, taliban, veiligheidsescortes enz. ga je met een beetje gespannen gevoel het land binnen. Eenmaal de grens over probeert iedereen het je zoveel mogelijk naar de zin te maken en heet je meer dan hartelijk welkom. Woest uitziende douane beambten blijken vriendelijk maar bovenal nieuwsgierige kerels te zijn die je thee willen geven en samen met je op de foto willen. Vooral Suus is ongelooflijk populair omdat ze zoveel sproeten nog nooit hebben gezien. Gedurende de reis blijft dit beeld intact en ervaren we helemaal niet de stress en spanning waar we ons op hadden ingesteld. De lokale politie lijkt daar meestal anders over te denken en neemt jou beveiliging meer dan serieus. Dit blijkt met name uit het feit dat Pakistani normaal altijd een uur te laat zijn maar ’s ochtend al een half uur voor de afgesproken tijd klaar staan om je te begeleiden. Nu we eenmaal uit Pakistan zijn hebben we dan ook een dubbel gevoel, aan de ene kant zijn we blij er weg te zijn omdat het allemaal gejaagd en snel moest gaan aan de andere kant spijt dat we zo weinig van hel land hebben kunnen zien. De tijd en de omstandigheden waren er niet naar om nader kennis met het land te maken. Wellicht moeten we toch nog een keer terug!

Nu in India, het land van bezinning en reflectie althans dat vertellen de posters en reclames langs de weg in Mcleod’s Djun, de verblijfplaats van de Daila Lama waar we nu zijn. Vanaf hier zullen we door de bergen richting Nepal reizen. Dit was niet geheel volgens de planning maar wel erg leuk! Lang leve de impulsiviteit! Je hoort van ons.