Welcome to Iran

De grensovergang met Iran vonden wij toch wel spannend, maar na twee uurtjes was alles geregeld. Bou al rondrennend voor de carnet de passage van de ene naar de andere meneer voor handtekeningen en stempels. Terwijl Suus gezellig bij een van de beambten haar eerste woorden farsi kon oefenen. Nog wel even gedoe over de Iraanse nummerplaten die wij in Tabriz bij de politie moesten ophalen. Maar toen die hier op bleken te zijn, toch maar besloten om het zonder deze nummerplaten te wagen.

De eerste dag hebben wij binnen een half uur direct kennis kunnen maken met de leuke en minder leuke kanten van Iran. Op de snelweg zijn wij aangehouden door ‘politeagenten', die op een gegeven moment erg agressief over drugs en illegaal geld begonnen. Prima, dan gaan wij toch naar het politiebureau. Maar toen waren de heren snel verdwenen. Even a-relaxt, maar wel goed om op je eigen intuïtie te vertrouwen. Nog geen half uur later werden wij door een vriendelijke Iraanse familie van een rotonde opgepikt toen wij op zoek waren naar het centrum van Tabriz.

De familie was ontzettend vriendelijk en heel erg gastvrij, maar spraken bijna geen Engels . Na 1,5 dag eten, winkelen, eten en nog meer eten, waren wij stiekem blij weer met zijn tweeën te zijn. Een enerverende, vermoeiende maar tegelijk ook een supermooie ervaring.

Iran is een Islamtische staat en het is dan ook bij wet bepaald dat vrouwen zich volledig moeten bedekken. Suus heeft besloten solidair te zijn met de moderne Iraanse vrouw en beperkt zich tot broek, jas/jurk en hoofddoek. Toch zie je nog veel vrouwen in de chador (grote zwarte doek). Het is echt een kunst hoe vrouwen deze doek weten te dragen met handtas, boodschappentas en kind op de arm. Met hoofddoek voel je toch een bepaalde connectie met de vrouwen. In het park komen vrouwen naast je zitten voor een praatje in Farsi of Engels. Zij stellen bizar direct vragen: Wat vind jij van onze regering? Denken mensen in jouw land dat wij terroristen zijn? Hoeveel verdien je?

Als echte Hollanders kunnen wij jullie natuurlijk niet de prijzen van de diesel onthouden. Hier is diesel echt goedkoper dan water, wij betalen voor een volle tank (= 270 liter) slechts € 3,-. Het lukt ons dus eindelijk om binnen ons reisbudget te blijven. Het tanken op zich is ook een ervaring. Eerst rijd je alle wachtende vrachtwagens voorbij, bij het uitstappen glibber je bijna onderuit van alle diesel en vervolgens spuit evenveel diesel naast de tank als in de tank. En als toetje heeft de tankinstallatie geen automatische afslag, hierdoor heb je uiterste concentratie nodig om niet volledig onder te komen te zitten. Maar stinkend naar de diesel en drie euro lichter kun je vervolgens weer lachend je weg vervolgen.

De weg vervolgen klinkt eenvoudig, maar zo voelde het in het begin niet. Je hebt hier echt het idee dat de gemiddelde Iraniër zijn rijbewijs bij een pakje boter cadeau krijgt. Wel zijn zij hier heel efficiënt met de ruimte op de weg, op 3 banen passen gemiddeld 6 auto's. Hier eenmaal aan gewend is het rijden door een drukke stad een waar genot. Lekker zwaaien, toeteren en genieten van het feit dat je een flinke auto hebt.

Buiten de stad is het rijden eenvoudiger. De wegen zijn goed en over het algemeen breed genoeg om in te halen. Veel mensen zwaaien en toeteren als groet en vinden het prachtig dat je er bent: welcome to Iran!

Güle Güle Turkije

Voor wij de grens met Iran overgaan nog even een update van ons (nu nog op iedere hoek van de straat een draadloos netwerk in de lucht hangt).

Jawel, wij vinden het (nog steeds) geweldig om met onze eigen wagen overland te reizen. Naast het feit dat het heel relaxt is om je eigen huis op wielen mee te hebben, is het ook een mooie manier om op ons gemak te wennen aan de verschillende culturen.

In Oost Turkije hebben wij het toeristische deel van Turkije achter ons gelaten. Het reizen begint dus ook wat uitdagender te worden: wij worden onderweg aangestaard, moeten hard ons best doen om ons verstaanbaar te maken en het is hier echt een mannenwereld (best lastig als je als vrouw ook gewoon een duik in het zwembad zou willen nemen).

In Cappadocia hebben wij afscheid genomen van Caroline en Tom, daarna hebben wij een aantal dagen gekampeerd en gewandeld in het supermooie Ala Daglar National Park. Na al het overweldigende natuurschoon, hadden wij wel weer behoefte aan wat rumoerigheid om ons heen. Dus zijn wij een aantal dagen in Gaziantep geweest. Een relaxte stad met mooi contrast tussen het oude en moderne Turkije. Geweldig om over een bazaar te wandelen en niet meteen als potentiële klant aangezien te worden.

In Damlacik , aan de voet van Nemrut Dagi, hebben wij 2 dagen met de Koerdische advocaat Zuphi doorgebracht. Een mooie manier om meer over Turkije te weten te komen. Het was dan ook erg boeiend om zijn visie op Turkije en haar toekomst te horen. Nemrut Dagi stond hoog op ons lijstje. Dus toen wij uiteindelijk boven op de berg tussen de beelden van de goden stonden, voelde dat erg goed. Op 2150 meter heeft koning Antiochus enorme beelden van zichzelf en de goden laten plaatsen. Vervolgens heeft hij de top van de berg nog eens met 50 meter kunstmatig laten verhogen. Het blijft een mysterie hoe zij dit in die tijd voor elkaar hebben gekregen. De avond voor vertrek begon onze buik een beetje op te spelen en de dag erna was het echt raak. Met een pilletje hebben we de autorit naar Diyarbakir weten te maken.

Daar hebben wij 4 dagen doorgebracht in Otel Toeristik. Omdat wij allebei ziek waren is een kamer met airco en een eigen wc, een absolute must. Moest er natuurlijk van komen (hitte over de 45 graden, eten, drinken, zwembad). Omdat we maar niet beter werden toch maar een telefoontje met onze eigen apotheker gevoerd en aan de pillen gegaan. Dus toch wat bacteriën die alleen chemisch klein te krijgen waren. Superfijn om daarna weer ‘en route’ te zijn en heerlijk in ons eigen daktentje te slapen.

Ondertussen is Suus ook nog peettante geworden van de kleine man Mats. Dus de eerste momenten van hevig verlangen naar Nederland en de daarbij horende tranen hebben wij ook al gehad.

Terugkijkend vonden wij Turkije een geweldig land om doorheen te reizen. Indrukwekkende landschappen, fascinerend contrast tussen oud en modern, mooie bezienswaardigheden en ontzettende vriendelijke gastvrije mensen.

Güle Güle vanuit Turkije

Geef GEEN extra fotoruimte meer cadeau!

Lieve vrienden en familie,

Zoals boven ons reislog staat,kunnen jullie ons extra foto's cadeau doen. Wij hebben al van een fink aantal van jullie fotoruimte cadeau gekregen. Onwijs bedankt daarvoor! Maar voorlopig hebben wij plenty ruimte om onze foto's te uploaden. Dus GEEN foto's meer cadeau doen, anders wordt ons weblog wel erg lucratieve business voor de mensen achter reismee.nl

Wij gaan natuurlijk wel heel hard ons best doen om alle ruimte te gebruiken!

Liefs Bou en Suus

Update vanuit Turkije

Na 10 dagen Griekenland zijn wij nu in Turkije. Wij hebben het heerlijk gehad in Griekenland; vriendelijk mensen, supermooie natuur, geweldige stukjes geschiedenis en stille strandjes.

Het ene moment wakker worden aan een verlaten strandje, een paar uurtjes rijden, een paar uurtjes klimmen en dan slaap je ergens in een berghut. Wij hebben als twee berggeitjes Mount Olympus beklommen. Dat was een goede test voor de rug van Bou, maar die ging fluitend omhoog en de volgende dag weer naar beneden.Suus daarentegen strompelde na 2 dagen nog van de spierpijn.

In Griekenland hebben wij al een klein beetje kunnen wennen aan vreemde tekens en een 'vreemde'taal. Al vinden de Grieken het geweldig als je een poging in het Grieks doet. Hier in Turkije kom je ook zonder een woord Turks in bijzondere situaties terecht. Op zoek naar een slaapplaats informeerden wij bij een Turks gezin naar een camping (met handen en voeten). En voor wij het wisten stonden wij geparkeerd bij de familie in de tuin. Zij spraken geen woord Engels en zelfs de handgebaren waren moeilijk te volgen. Onze daktent was een ware attractie, om beurten gingen zij een kijkje nemen. De volgende ochtend konden wij pas na de cay (thee) vertrekken. Nog geen 150 meter verderop kwamen wij de ene na de andere camping tegen.

Een paar dagen geleden hebben wij Caroline en Tom opgepikt. Zij reizen 3 weken rond in Turkije. Erg gezellig om even met z´n vieren te zijn. De auto fungeert nu als stapelbed op wielen. Zij slapen beneden in de wagen en wij hebben de eerste etage. De afgelopen 2 dagen lekker aan zee gestaan. Nog even de toerist uithangen.Morgen gaan wij weer verder richting het Oosten.

Op zee richting Griekenland

Al varende over de Adriatische zee, hierbij een korte update van ons.

De ochtend na ons afscheidsfeestje (was erg gezellig!) zijn wij vertrokken naar het zuiden. Het inpakken van de wagen kostte toch meer tijd, dus uiteindelijk zijn wij vrijdag 4 juli vertrokken….

Wij hebben wat rondgereden en gecampeerd (nee, nog niet wild) in Duitsland, Zwitserland en Italië. Door ons verlate vertrek zitten wij nu volop in het hoogseizoen…. Oftewel lekker druk, prijzig en veel landgenoten! Het voelt dan ook nog steeds als een 3- weekse vakantie en zijn nog zoekende naar de chill- modus. Maar het begint te komen.

Vandaag om 17.00 de boot naar Griekenland gepakt. Wij camperen hier op het dek (daar zijn speciale plaatsen voor). Morgenmiddag komen wij rond een uurtje of 13.00 aan in Patra. Dan gaan wij eens kijken hoe het met de Grieken gaat.

Wij zetten ook maar meteen een aantal vakantiekiekjes op de site. Als jullie je afvragen wie die blonde chick is, dat is Suus. Te impulsief en te rigoureus naar de kapper geweest. Geen rode lange lokken meer, maar een kittig blond boblinetje…. Godzijdank 9 maanden de tijd om weer lang te laten groeien…

KUS Bou en Suus

PS. Willie, wij drinken zo nog een drankje op jouw verjaardag!

Afscheidsfeestje

Jawel, eindelijk is het dan zover.... over een week vertrekken wij richting Zuidoost Azie!

Het lijkt ons een leuk plan om zondagmiddag nog een klein afscheidborreltje te drinken in het park. Dus mocht je zondag tijd en zin hebben om ons gedag te kussen, dan zitten wij vanaf een uurtje of 15.00 in het Griftpark. Wij regeleneen krat bieren voor de rest is hethetmotto'bring - your - own' (gastvrij als wij zijn ;-)).

Wij vertrekken zondagavond richting Maastricht. Daar pakken wij de wagenvoor de eerste keerhelemaal in,wachten wijmet smart op de postbode met het laatste visum endan vertrekken wij 2 juli.... met als eerste stopZwitserland.

Onderweg zijn wij te volgen via deze site. In de rechterkolom kun je je e-mailadres achterlaten, je ontvangt dan eenmailtjezodra wij een update plaatsen.

Wij wensen iedereen hier in Nederland veel geluk, plezier en succes met vakanties, banen, baby's, verhuizingenen andere mooie ontwikkelingen! En zien elkaar volgend jaar weer....

KUS Bou en Suus

Vertrek 1 juli!

Bij Bou is inderdaad een hernia geconstateerd, maar het herstel gaat erg goed. Erik (broer en fysiotherapeut)heeft hem oefeningen gegeven, die Bou ook braafelke avond doet. Hij lijkt met de dag strakker, gespierder en breder te worden.

Aangezienik niet echt een ware Florence Nightingaleben (24 uur voor mijn liefje zorgen), maak ik me nog een paar weken nuttigbij Schouten en Nelissen.

Wij wonen alweer een paar weken bij Miek en M'nix en mogen hier blijven tot ons vertrek. Dus dat issuperfijn en erg gezellig! Wij zijn een soort woongroep geworden met z'n vieren (+ baby in de buik van Miek+ 2 katten).

De vertrekdatum staat nu gepland op 1 juli. Wij zijn nog druk bezig met visa. Op dit moment liggen onze paspoorten op de ambassade van Iran. En Pakistan moet weer opnieuw worden aangevraagd, maar telefonisch gaven zij aan'no problem, no problem'.

Bou is deze week naar de garage geweest om de laatste klussen aan de auto te doen.

Jawel, alles gaat de goede kant op!

Zondag I spoedeisende hulp UMC

Na 1,5 jaar voorbereiden lijkt het dan eindelijk zover te zijn... 9 maanden op reis met onze eigen auto.
Afgelopen week hebben wij allebei onze laatste werkdag gehad en nu zou de pret echt moeten beginnen. Het eerste avontuur hebben wij zondag al beleefd, met een tripje naar de spoedeisende hulp van het UMC.

Bou is op zijn laatste werkdag door zijn rug gegaan. Dus toen er na 3 dagen plat op bed geen enkele verbetering in zat, toch maar naar het ziekenhuis. De neuroloog heeft een aantal testen gedaan en verwacht dat het een hernia is. Donderdag mag hij terugkomen voor een MRI en hopelijk hebben wij vrijdag definitief de uitslag. En dan eens goed bedenken wat plan B wordt.

Oftewel een extreem slechte timing... of juist een hele goede. Met een hernia ergens in Iran zitten, is vast ook geen pretje. Zonder baan en zonder huis in NL lijkt voor nu ook best een uitdaging.